Een restaurant in soest bezoeken is niet hetzelfde als een theekraampje bezoeken. Een theekraampje kan een charmante plek zijn, maar als het wordt gerund door lafaards en inspiratieloos is, kan het deprimerend zijn. Het bezoek aan ons restaurant was noch winkelgebied noch een feel-good plek. Het was eerder een feel-good plaats, maar niet zozeer voor de buitenlucht. Het gebouw is in sommige opzichten karakteristiek: het ligt op een aangename locatie en serveert heerlijk eten. Maar als je het aanbod krijgt om in dit restaurant te gaan zitten en te praten, kun je het niet weigeren. Waarom? Omdat het aanbod echt goed Indisch is.
De inrichting van het restaurant is eenvoudig en klassiek. Het houtsnijwerk is prachtig en ik vermoedde dat alles met liefde is gemaakt. De enige vraag is waarom ze zo goed als deze in een restaurant staan. Ik kan het niet helemaal begrijpen, tenzij het een fascinatie voor mij heeft. Eten heeft fascinatie voor mij. Ik ga vaak naar een nieuw restaurant en ik zou daar graag zitten, met de ober praten, Italiaanse koffie gaan drinken en met hem chit-chatten. Dat is iets wat ik niet kan vinden, het is iets anders dan eten.
Toen we een praatje maakten met de ober, die zich voorstelde, was hij een jongen van waarschijnlijk 14 die op een boerderij werkte. Ik dacht dat hij een van de kinderen van de bewaking was, maar hij paste zeker nergens bij. En als ik niet wist wie hij was, zou ik nooit gedacht hebben dat hij van het platteland kwam. Het eten hielp zeker niet. Hij had duidelijk nog nooit buiten de deur gegeten, en de quiche met ei en tomaat was geen zelfgemaakt gerecht. De kipschotel was dat ook niet. Zijn groenten waren die je in elke Jungle sapdrank vindt. Tegen de tijd dat je klaar was met eten, zou je niet weten wat er gegeten was.
Het was een fantastische avond! Het eten was voortreffelijk, maar ik denk niet dat ik de energie had om meer te eten dan wat ik heb gedaan. Ik ging niet alleen tevreden, maar ook een beetje verzadigd weg, wetende dat ik wel iets had gedronken, maar niets fantastisch had gegeten.
Wat is het dat eten luxe maakt? De dekking van de rekening van de steward? Of luxe in wording?
Wat eten en luxe betreft, heeft niemand van ons die standaard bereikt. Zeker ik niet. Ik kan het beste eten hebben, en toch het gevoel hebben dat het niet genoeg was.
Wat drinken betreft, als ik na het eten niet voldaan ben, heb ik genoeg drankjes om uit te kiezen. Kun je iemand anders noemen die niet van drinken houdt? Ik kan er zeker geen bedenken. Maar hoe zit het met de gerechten die we wel graag nuttigen — wijn en cider, bier en sterke drank? Houden we daar evenveel van. Nee, dat doen we niet. Het is het oude stukje vlees en twee kanten van saaie aardappelen. Nog steeds niet eens zo goed als wat God voor het avondeten heeft gemaakt.
Voeg daar wat kaas en een schouderklopje voor de moeite aan toe en we zijn weer de samenleving geworden die we horen te zijn. Mijn idee van een gezellig avondje uit is vrienden uitnodigen met suggesties voor eten. Als ik dan in mijn keuken olijfolie, sesamolie, gietijzeren braadpannen en al het andere wat ik voor de keuken nodig heb in voorraad heb, hoef ik niet naar de kruidenier te rennen. Ik bewaar mijn gietijzeren koekenpan op mijn nachtkastje, de olijfolie in een ander compartiment, de sesamolie en al het andere in nog twee koffers, en als ik zin heb in een gastronoom, doe ik er een fles wijn bij.
Dit wil niet zeggen dat de thuis kok geen gebruik maakt of zal maken van de verpakte of diepvriesproducten die in de supermarkt verkrijgbaar zijn. Koks gebruiken soms mixen, eenpansgerechten en andere kant-en-klaarmaaltijden, maar ze gebruiken in ieder geval de minimale apparatuur die nodig is om het te laten werken. Studies hebben aangetoond dat diepvriesproducten vaak beter voor ons zijn dan verse, omdat ze vaak eenvoudiger en voordeliger zijn dan verse. We hebben de neiging koken als een karwei te beschouwen, omdat we willen kunnen gaan zitten en ontspannen en tijd willen hebben om na te denken over iets anders dan of we wel genoeg koekjes in de korstjes hebben en of het weer goed genoeg is om dat “nieuwe” recept uit te proberen. Maar soms willen we het werk niet doen, en dat is oké. Het is bekend dat te veel werk je zelfs dik kan maken, dus waarom zou je niet de bakker kopen en in plaats daarvan de typische taart van de grond af aan maken. Ok, advies is niet nieuw en opwindend, het is oud, en moe en oninteressant.
oud is saai, vertrouwd is best
De grootste fout.